Mistrz Tai Chi – Chen Gu’an
Chiński muzułmanin, mistrz Chen Gu’an (1913-1993), był jednym znajsłynniejszych współczesnych ekspertów taijiquan (t’ai chi ch’uan). W wieku 7 lat rozpocząłon pod kierunkiem ojca naukę popularnego wśród chińskich wyznawców islamu stylu chaquan. Mając 13 lat zaczął ćwiczyć taijiquan. Pobierał nauki u trzech znanych nauczycieli: Han Qinshen, Li Shengduan i Hao Zhongtian, którzy wszyscy byli uczniami wybitnego mistrza stylu Wu (wersji stworzonej przez mistrza Wu Yuxiang) – Hao Weizhen (od którego nazwiska odmiana ta nazywana jest niekiedy Hao). Dzięki temu dogłębnie poznał tajniki tej odmiany taijiquan, przewyższając umiejętnościami innych uczniów swego pokolenia. Później miał także okazję zapoznać się z xinyiquan, xingyiquan, baguazhang oraz huaquan. Poza bezpośrednią praktyką wiele uwagi poświęcał studiom nad teorią taijiquan.
Praktyczne umiejętności mistrza Chen Gu’an znalazły potwierdzenie w wielu zwycięskich pojedynkach. Pierwszy (z tych o których wiadomo) stoczył w 1936 roku, mając 22 lata. Został wówczas wyzwany przez człowieka o nazwisku Qin, uważanego za eksperta taijiquan, baguazhang i xingyiquan. Pojedynek odbyć się miał na zasadach sparingu tui shou (tzw. pchające ręce). Qin jednak, widząc przewagę Chena w tui shou, zaatakował nagle techniką xingyiquan. Chen miękko zneutralizował uderzenie, odrzucając następnie przeciwnika o kilka metrów, przekonując tym wszystkich obecnych o wyższości swoich umiejętności. W 1939 roku przebywając w prefekturze Miyang w prowincji Henan pokonał niejakiego Liu,zwycięzcę turnieju leitai (walki bez reguł, odbywane na wysokich platformach) w Nanyang. W 1942 roku, gdy pracował jako nauczyciel w szkole działającej przy meczecie w Laohekou w prowincji Hubei, wykazał wyższość w sztuce władania szablą nad znanym muzułmańskim mistrzem Ma Shubao. W 1944 roku wsławił się pokonaniem siedmiu groźnych napastników. Mniej więcej w tym samym czasie trener europejskiego boksu Zhou Songwu, po odniesionej z ręki Chen Gu’ana porażce został jego uczniem. W 1977 roku, mając już 63 lata, Chen zaskoczył przygodnych widzów niezwykłą zwinnością w walce stoczonej w łaźni.
W rezultacie kilkudziesięciu lat praktyki i studiów, odrzucający sztywne,”stylistyczne” poglądy i mający odwagę wprowadzania innowacji Chen Gu’an wypracował wiele własnych metod treningowych. Opracował on tzw. długą formę, złożoną ze 108sekwencji, nową formę (do której włączył ruchy xingyiquan i baguazhang, a której sposób ćwiczenia przypomina formy stylu Chen, z pulsacją tempa i wyzwalaniem energii – fa jin), 36 sekwencji włóczni, 36 sekwencji kija, 36 sekwencji miecza, 36 sekwencji szabli, uproszczoną formę w 48 sekwencjach, formę podwójną w 12 sekwencjach oraz różne metody sparingu. By ułatwić naukę, dla każdej formy i metody treningowej opracował specjalne wierszowane formuły, dzięki którym uczniowie mogli łatwiej zapamiętać wymogi dotyczące danego ćwiczenia i dzięki temu stale zwracać na nie uwagę. Wprowadził on również wiele modyfikacji i innowacji do ćwiczeń pchających rąk (tui shou), zwiększając ich praktyczną wartość.
Spod jego pióra wyszło wiele tekstów teoretycznych poświęconych taijiquan, m.in.:”Cechy charakterystyczne stylu Wu taijiquan”, „Techniki pchających rąk”, „Zasady użycia kończyn”, „Wymogi pięciu etapów nauki taijiquan”. Jest też autorem książek: „Kij taiji”,”Nowa forma stylu Wu taijiquan”, „Długa forma taijiquan”, „Tradycyjny styl Wu taijiquan”. Wydana w 1985 roku książka „Kij taiji” zdobyła sobie ogromne uznanie po prezentacji na targach książki w Hongkongu. W listopadzie 1988 roku Chen Gu’an został zaproszony do udziału w Ogólnokrajowej Konferencji i Pokazie Mistrzów Taijiquan w Guangzhou (Kanton). Jego pokaz głęboko poruszył obecnych. Entuzjastyczne artykuły na jego temat pojawiły się w gazetach w Guangzhou i Hongkongu.
Opracował Andrzej Kalisz na podstawie magazynu „Wushu Jianshen” 5/1990 i książki „Nowa forma stylu Wu taijiquan” (Wu shi taijiquan xinjia).
Artykuł powyższy opublikowany został w magazynie „KARATE KUNG-FU” 1/1996